Typowy dzień niszowego blogera

Wstaję o 7 rano i odpalam iPhone’a, laptopa i Kindle’a. Szybki research, aktualizacje wiadomości i oprogramowania, wszystko szybko, wszystko stapia się w jedno, wszystko jedno.

Internetodrom

Pobudzony contentem jestem kontent i podnoszę się z łóżka. Odpalam papierosa. Mózg odpalam po pierwszej kawie, a czasem w ogóle. Zaglądam na blogi moich znajomych blogerów. Ups, nie zaglądam, przecież nie poznałem jeszcze żadnego blogera. Sprawdzam statystyki mojego bloga na Bloggerze. O, nikt nie wszedł od tygodnia. Myślę nad nową notką. Odbieram pocztę, a tam od sponsorów masa gadżetów do testowania: zdrowotne miody Manuka, sposoby na zarobek 1000 $ dziennie w internecie, nowości wydawnicze wydawnictwa Znak, w tym właśnie opublikowana filiżanka.

Nie używasz filiżanek? Nie idę z Tobą do łóżka

Nie chce mi się nic testować, sam czuję się codziennie wystawiany na próbę. Wychodzę na dwór czerpać powietrze i inspirację. Popularność rośnie – rozpoznają mnie ochroniarz w bloku i pani w kiosku. Na ulicy nie dostrzegam zainteresowania ze strony młodych dziewczyn – chyba wolą vlogerów. A może się wstydzą, nie wiem. W pobliskiej Biedronce kupuję to, czego nie dostałem od sponsorów bloga, czyli wszystko.

Wracam do domu. Na moim funpage’u nuda, nic się nie dzieje, bo go nie mam. Znów sprawdzam pocztę – tym razem otrzymuję oferty współpracy od banków (niskooprocentowane kredyty)  i cudownie odnalezionej rodziny z Afryki (ogromny spadek). Ignoruję je, chcę być niezależny i wiarygodny, sam wymyślam wpisy. Blogerzy nie mają jeszcze swojej muzy, pomysły na notki czerpię więc jak Jacek Łaszczok „Stachursky” – z promieni słonecznych. Dzisiaj duże zachmurzenie, znowu nic nie napiszę. Gdzie jesteś, Słońce? Ani się obejrzę, już wieczór, zmierzch moich pomysłów. Mówię dobranoc blogaskowi, leż na serwerze spokojnie, nikt na ciebie w nocy nie wejdzie. Śnij o karierze, sławie, mamonie, studentkach kierunków humanistycznych i artystycznych oraz absolwentkach tychże.

Podsumowań czar

Myśleliście Misie, że się już wyprztykałem z żartów? Że gardzę swoim blogaskiem, by niemoc swoją ukryć? Że teraz wielki pan, barista, kawą się zachłysnął? Wielki pan, na 9 m² włości, patrzy na wszystkich z góry, bo z 13. piętra bloku z wielkiej płyty? Że wrócił na studia, uczony wielki, w ogrodach rozkoszy BUW-owskich się zatracił ? To wszystko prawda, ale nie jest tak, jak myślicie. Żarty się skończyły, ale nie moje.

Chciałbym podsumować miniony rok, bo był on dla mnie wyjątkowy. Z akcentem na słowo „był”, bo właśnie minął, a nie mam poczucia, że dokonał się jakiś przełom. Historia mojego życia zatoczyła koło i kręci się nadal, a ja stoję tam gdzie stałem. Kręci się wokół najtańszych piw z Biedronki i falafeli za 8 zł. Wysyłania CV na Berdyczów, snucia się ulicami w poszukiwaniu właściwych ścieżek kariery, których znaleźć nie mogę, bo droga moja wiedzie na razie rynsztokiem. Wszyscy znajomi wykonują mniej lub bardziej poważne zawody, a mnie one tylko spotykają. Nie czas jednak i miejsca na gorzkie żale. Głowa do góry, Karolu, uważaj tylko na niskie futryny w drzwiach i rurki w tramwajach.

Miniony rok miał swoje pozytywy, bo z mojego poszukiwania drogi życiowej wyniknęły recenzenckie obowiązki w różnych pismach i serwisach kulturalnych. Dzięki temu obejrzałem najwięcej filmów i przeczytałem najwięcej książek w przeliczeniu na jeden rok swojego życia. Wypiszę sobie zatem najważniejsze dla mnie dziełka mające swoją premierę w 2014 r., by pamiętać o nich i na nowo się wzruszyć. Głównym kryterium nie będą walory artystyczne, choć i one są dla mnie niezwykle ważne, ale walory wzruszeniowe, czyli stopień dotykania trzewi. Eviva l'arte! SZTUKA!

 Filmy:

1. Co jest grane, Davis? – przepłakałem właściwie cały, choć nie czas płakać, gdy upadają kariery muzyczne

2. Boyhood – przepłakałem połowę, a trwa 3 godz., więc i tak wychodzi sporo roztkliwiania się

3. Wielkie piękno – tu obyło się bez płaczu, był za to zachwyt nad transowością filmu

4. Nimfomanka – bo wszystko, co nakręcił von Trier oglądam na kolanach. Szkoda że zapowiedział zaprzestanie odurzania się narkotykami i alkoholem, które umożliwiały mu kręcenie filmów. Na pewno to ulga dla jego wątroby, ale dla światowej kinematografii – wielka strata

Książki:

1. Karl Ove Knausgård – Moja walka – żadna książka od czasów gimnazjum i Harrego Pottera tak mnie nie pochłonęła. Od czasów Pottera też nigdy tak nie czekałem na wydanie kolejnej części. Choć Moja walka to Harry Potter á rebours – nie ma żadnej magii, jest tylko ponura rzeczywistość. Można powiedzieć, że słowa są tu jak starotestamentowy Bóg –  ranią, ale i odkupują. Książka ta powinna dotknąć każdego, kto ma wrażliwość większą niż ameba – w końcu wszyscy jesteśmy Chrystusami i czekamy na jakiegoś boga, który nas zbawi albo chociaż zabawi

2. Jacek Dehnel – Matka Makryna – Dehnelowi zazdroszczę talentu językowego, bo to prawdziwy wirtuoz słowa. Zazdroszczę mu też dandysowskiego looku. Każde jego pojawienie się w Biedronce to wydarzenie, a przy tym uroczy widok i znak czasów, w których hierarchie nic nie znaczą

Czas krótko podsumować podsumowanie. Muszę z przykrością stwierdzić, że nie był to udany rok, bo nie udało mi się zobaczyć morza latem, ani gór zimą. Trawestując słowa Jarosława Kaczyńskiego o seksie: sztuka jest ważna, ale nie może być treścią życia. Tzn. może, ale czasem przecież trzeba zobaczyć jakieś Magiczne drzewo, wejść na Czarodziejską górę, poleżeć na Plażach Agnes, Przełamując falę. Natura! Pamiętajmy o ogrodach!